Wat is dat toch met berglucht?

Er is iets met berglucht... Iets wat je niet in flessen kunt vangen, al zouden ze het moeten proberen! Lijkt me wel wat: een huiselijk aroma, speciaal voor iedereen die in Nederland woont, of ergens waar bergen vooral iets zijn uit vakantiebrochures… Elke keer als ik de eerste bocht omhoog rijd in de bergen en de wereld langzaam verandert dan voel ik het. Een soort thuiskomen, maar dan in mijn longen. Het asfalt wordt smaller, de bomen hoger en de lucht helderder.

Berglucht ruikt niet echt naar iets, maar toch ook weer naar alles. Naar dennenhars, vochtige aarde, smeltende sneeuw of zonverwarmd gras. In de winter heeft het iets ijzigs en iets scherps, alsof je longen er net iets harder van moeten werken, maar dan beloond worden met zuurstof die je wakker kust. In de zomer is het zachter, warmer, maar nog steeds fris. Alsof elke ademhaling een mini-reset is voor je hoofd.

En dat doet iets met je! Alsof je hersenen ineens ruimte hebben. Alsof je gedachten verder kunnen kijken dan je agenda. Misschien is het de hoogte. Of de stilte. Of gewoon het feit dat de lucht daarboven minder vol zit met… de rest van de wereld.

Het is die lucht waarin je ineens zin krijgt om te wandelen, ook al ben je thuis meer van de bank dan van wandelschoenen. Het is de lucht waarin eten beter smaakt, slapen dieper voelt en gesprekken spontaner lijken. Waar je mobiel het soms laat afweten, maar je lijf weer even aan gaat. Love it!

Misschien is dat het wel. Dat je in de bergen weer even voelt dat je leeft! Of dat nu in de winter, of in de zomer is… En dat het ademhalen daarboven geen automatisme is, maar een ervaring.

Alleen er over schrijven doet me al verlangen naar die berglucht. Van die bank af. Adem in…

‍